mazinin tozlu sayfaları

3 yıl önceydi.Bi adam vardı hayatımda...Benden 5 yaş büyüktü ama abi derdim ben ona... Çok sevdiğim saydığım biriydi.Benden yaşça büyük olmasına rağmen beni anlayabilen tek insandı o dönemlerde...Ona karşı hep bi abi gibi bi dost gibi duygularla yaklaştım.Ve bi gün O bana karşı olan duygularından bahsetti.Şaşırdım,yıkıldım,paramparça oldum.Çünkü hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı artık.Uzun uzun dertleştiğimiz günler geride kalmıştı.O benim sırdaşımdı,abimdi,dostumdu..Gerçekten inanıyordum sevgisine bana verdiği değere.Kim bilir belki onu seçseydim çok mutlu olabilirdim.Ama insanoğlu işte hep zoru sever ,imkansızı sever.Onu hiçbir zaman bir sevgili gibi düşünmemiştim ,düşünemezdim de.O benim iyi kalpli ,şefkatli abimdi..Eskisi gibi olabilmeyi denedik ama hiçbir zaman düzelemedi bazı şeyler..Ve sonunda bir daha görüşmeme kararı aldık.Bazı şeyler rahatça dile getirilemiyordu artık aramızda.Ona karşı nasıl davranacağımı bilememenin kaygısı çok yıpratmıştı beni.Onu hiçbir zaman üzmek istemedim..Bu 3 sene içinde muhtelif zamanlarda hatırıma düşmüştü.Acaba ne yapıyo ,iyi midir diye merak etmişliğim olmuştu ama hiç görüşmemiştik...

Ve dün bir telefon geldi.Tanımadığım bir numara ...Açtım ..Tanıdık bir ses sanki.İlk başta yok benzettim galiba ,O olamaz dedim.Oymuş ....Düşünsene aradan 3 sene geçmiş..Merak etmiş beni..Garip oldum sesini duyunca.Hiç değişmemiş ses tonu,hala babacan ,şefkatli ve sıcak...Zaten hep susmakla geçti telefon konuşmamız.Bunca zaman sonra niye aradığını soramadım..Umarım aramaz bir daha...